İtalyan Yeni Gerçekçiliği

AKIMIN ORTAYA ÇIKIŞI

           Faşist Mussolini iktidarının bir bakıma ülkeyi Nazilerle birlikte savaşa sürüklemesi toplumun ekonomik düzeyini daha da geriletmiştir. Bir yandan Hitler iktidarı ile birlikte taraf olup müttefiklere karşı savaşan Mussolini iktidarı diğer yandan da ülkesi içerisindeki yurtsever partizanlara karşı savaşmaktaydı. İşte bu dönemde halkın yaşadığı yoksulluğun bir anlatısı yapılmalıydı. İkinci Dünya Savaşında çıkmış bir toplumun yaşadığı yıkım sinemada da gösterilmeliydi. Bu gereklilik kimi yönetmenlerin kamerasını sokağa dönmesine sebebiyet vermiştir. Yeni Gerçekçilik hareketinin ortaya çıkışı da tam da bu dönemlere dayanmaktadır. Bu akım İtalya’da İkinci Dünya Savaşından sonra ortaya çıkmıştır.

         İtalya’da faşist rejim, iktidara gelmesinden sonra sinemayı bir propaganda aracı olarak kullanmıştır. Bu zaman içerisinde birçok değersiz film çekilmiştir. Bu propagandatif filmler dışında kitleleri eğlendirmek, oyalamak amacıyla ise ‘beyaz telefonlu filmler’ geliştirilir. Bu filmlerde bazı sahnelerinde beyaz telefonlar görüldüğü için ”beyaz telefonlu filmler” adı verilmiştir. Sinemasal değeri olmayan, içi boş filmlerdir bunlar. Ayrıca yine bu dönemde tarihsel filmler de çevrilmiştir. Propaganda amacıyla faşistlerin sinemaya büyük önem vermesi sonucunda bu alana birçok yatırım yapılmıştır. Mussolini’nin emriyle ‘’Deneysel Sinema Merkezi’’ kurulmuş ve yönetmen, oyuncu yetiştirmek amacıyla da var olan stüdyolar ‘Cinecitta’ adıyla birleştirilmiştir. Bu dönemde Alessandro Blasetti ve Mario Camerini rejimin emrinde olan başlıca yönetmenlerdi. Yine aynı dönemde Castellani, Lattuada gibi yönetmenler propaganda yapmamak için kaçış filmlerine yönelmişlerdir.

AKIMIN ÖZELLİKLERİ

• Sıradan insanların gündelik yaşamlarına sempatik bir bakış açısıyla eğilirken hemen kolaycı ahlaki yargılara varamıyorlardı.
• Soyut fikirlerden çok duygulara vurgu yapılıyordu.
•  Hümanist bakış açısı ön plandaydı.
• Özel efektsiz, yalın bir kurgu kullanılmıştır.
•  Kameralar stüdyodan dışarıya, sokağa taşındı.
• Sokaklarda yapılan çekimlerde doğal gün ışığı daha çok kullanıldı.
• Çekimler sessiz olarak yapılıyor, sesler filme dublajla sonradan ekleniyordu. Bu da yönetmenlere daha fazla esneklik sağlıyordu.
• Belgesel filmleri andırır bir kadraj tercih edildi ve yine belgesellerde olduğu gibi kameraların zaman zaman elde de taşınarak kullanılması ve serbest kamera hareketleri yönetmenlerin özgürlüğünü arttırdı.
• Serbest kamera hareketleri yönetmenlerin özgürlüğünü arttırdı.
• Yönetmenler profesyonel olmayan oyuncularla doğaçlama oyunculuğu tercih ettiler.
• Edebi diyalogların yerine doğaçlama konuşmalar vardı.
• Aynı zamanda bu filmler çok düşük bütçelerle çekiliyorlardı.

AKIMIN ÖNDE GELEN İSİMLERİ

• Vittorio De Sica
• Federico Fellini
• Luchino Visconti
• Cesare Zavattini
• Pietro Germi
• Roberto Rossellini

AKIMIN ÖNEMLİ ESERLERİ

• Roma, città aperta - Roberto Rossellini, (1945)
• Paisà - Roberto Rossellini, (1946)
• Sciuscià(Ragazzi) - Vittorio De Sica, (1946)
• Ladri di biciclette - Vittorio De Sica, (1948)
• Germania Anno Zero - Roberto Rossellini, (1948)
• La terra trema: Episodio del mare - Luchino Visconti, (1948)
• Riso amaro - Giuseppe De Santis, (1949)
• Stromboli - Roberto Rossellini, (1950)
• Miracolo a Milano - Vittorio De Sica, (1951)
• Umberto D. - Vittorio De Sica, (1952)